Dzięki intensywnemu rozwojowi psychologii i psychiatrii przez ostatnie kilkadziesiąt lat opracowano wiele skutecznych terapii, jak i efektywne metody diagnozowania chorób psychicznych. Istnieją jednak zaburzenia, które cały czas stanową wyzwanie wręcz dla najbardziej doświadczonych lekarzy psychiatrów. Jednym z nich jest Zaburzenie Afektywne Dwubiegunowe. Choroba ta jest bardzo ciężka do zdiagnozowania – choćby pierwsze objawy pojawiają się dość wcześnie – przed trzydziestym piątym rokiem życia – ich różnorodne nasilenie, a także wielorakość odmian choroby utrudnia wczesną diagnozę, która jak i we wszystkich, nie tylko psychicznych, chorobach gwarantuje skuteczniejszą terapię.
Priorytetowym objawem Choroby Afektywnej Dwubiegunowej są następujące po sobie, w różnym natężeniu i czasie, epizody depresyjne i maniakalne. Te pierwsze, jak sama nazwa mówi, przypominają depresję – pacjent jest wycieńczony i otępiały, nie widzi sensu w codziennych działaniach, nie potrafi poradzić sobie z najprostszymi czynnościami. Te drugie wprowadzają jednak pacjenta w stan tzw. manii, o objawach odwrotnych do depresji (na przykład. euforia).
Zasadniczo Choroba Afektywna Dwubiegunowa ma możliwość być prawie że zupełnie uleczalna – z całkowitą czyli stu procentową pewnością potrafimy doprowadzić do sytuacji, w której nie wpływa w znacznym stopniu na prywatne i zawodowe życie pacjenta. Ażeby jednak osiągnąć tak wielki sukces potrzebna jest obecnie wczesne wykrycie choroby, szybka diagnoza, leczenie farmakologiczne , a dodatkowo zaangażowanie pacjenta. Terapia będzie skuteczna jedynie wtedy, kiedy osoba dotknięta ChAD zdecyduje się na ciężką pracę z lekarzem prowadzącym leczenie.
Więcej treści: ZAD.